EEN ZELFSTANDIG LEVEN
Oók als je autisme hebt

 

Het Habitat Huis in Arnhem bestaat nu twee jaar. In die twee jaar is er veel bereikt. Twee van de eerste bewoners staan op punt van uitstromen. Daar waar zij twee jaar geleden nog bij hun ouders thuis woonden zijn zij nu klaar voor een zelfstandig leven. Dat is snel. De geheel eigen aanpak maakte het mogelijk. In dit artikel nemen we je mee in het verhaal van een van de jongens die klaar is om op eigen benen te staan. Niels, een intelligente man van 24, die van volledige uitval naar een volle werkweek met 3 banen ging. Moeder Nicole is trots op haar zoon en neemt je mee in de reis die Niels heeft afgelegd.

Nicole over Niels:

Vanaf de geboorte merkte ik al dat er iets was, anders dan bij mijn eerste zoon herkende ik hem gewoonweg niet. Vooral de eerste jaren waren erg zwaar. Ik heb vaak huilend aan de lijn gehangen op zoek naar hulp. Toen we in een van de tests een gehoortest kregen reageerde Niels niet op de piepjes en werd gezegd hij is doof. Maar ik voelde wel een reactie in zijn lijfje en wist dat hij zeker wel hoorde en de geluiden ook hard hoorde. Na veel vijven en zessen kreeg ik uiteindelijk meer hulp en kwam ik bij de integrale vroeghulp terecht. Hij was toen net twee jaar. Toen was er iemand die zei: “Ik begrijp dat je je zorgen maakt.” Niels had “iets” in het autistisch spectrum.

Hij kon terecht op een medisch kinderdagverblijf en is vandaaruit naar een basisschool in het speciaal onderwijs gegaan. Daar ging het heel goed. Hij leerde veel, ook op sociaal gebied. Na de basisschool kozen we voor een reguliere middelbare school en staken we het op een cognitief wat lager niveau in, zodat hij rustig kon opbouwen. Het leren ging heel goed en toen hij overstapte naar 3 VWO ging het sociaal ook beter: hij kreeg een vriendenclub waar hij na het kiezen van de vakkenpakketten helaas weer afscheid van moest nemen. Halverwege de 6^e raakte hij overspannen en is hij gestopt met school. Hij heeft nog wel Staatsexamen gedaan in een aantal vakken. Niels is heel erg slim. Een zege, maar soms ook een handicap: mensen zien niet dat er “iets” met hem is.

Van bankzitter naar 3 banen

Hij kwam thuis te zitten waar hij omringd met zijn boeken en de tv aan ook bleef. Alleen. Totdat we terecht kwamen bij Eega in Deventer, een organisatie speciaal voor jongeren als Niels die helemaal uitvallen. Daar zeiden ze: “Jij bent zó goed in wiskunde, we gaan van jou een echte IT-er maken!” Nou, als hij ergens een hekel aan heeft is het aan IT. Het maakte hem boos dat er weer niet naar hem geluisterd werd. Toen hebben we zelf iets aangedragen: Niels houdt heel erg van schoolboeken en nam ze al op jonge leeftijd gedetailleerd door en haalde er toen al de fouten uit. Via zijn tafeltennisvereniging, waar iemand van Noordhoff werkte, kon hij via Eva daar terecht. Zij hebben daarnaast geholpen om hem ook bij Saxion binnengebracht waar hij studenten bijles wiskunde geeft. Zelf regelde hij werk bij een huiswerkbegeleidingsorganisatie. Ondanks alle tegenslagen en struggles is hij ver gekomen. En dat is twee jaar geleden ingezet, toen hij in Arnhem kwam wonen.

 

“Als Niels zich ergens toe zet, dan gaat hij er ook voor.”

 

Wonen in het Habitat Huis heeft hem zekerder gemaakt. Los van de thuiswoonsituatie was zijn moeder er niet om tegenaan te leunen, hij moest dus wel. Dat heeft heel erg geholpen. Hij moest het, zeker in het eerste jaar, helemaal alleen doen. Het feit dat hij op zichzelf teruggeworpen werd én dat hij zeker wist dat hij dit wilde heeft ervoor gezorgd dat hij grote sprongen in zijn ontwikkeling heeft gemaakt. Hij is in zijn opmaak niet veranderd en heeft nog steeds moeite om hoofd- van bijzaken te onderscheiden. Het blijft een ander brein, maar de zekerheid waarmee hij nu in de wereld staat brengt hem waar hij zijn wil.

Grote betrokkenheid van de ouders

Het Habitat Huis steunt op 3 pijlers: de bewoners, de ouders en de begeleiders. Alle drie met hun eigen rol en alle drie onmisbaar in het bereiken van het doel: de bewoners klaarstomen voor een zelfstandig leven in deze maatschappij.

Afspraak is: de bewoners doen het zelf. Loop je ergens tegenaan, dan probeer je dat eerst zelf op te lossen, lukt het je niet, dan vraag je een medebewoner om je te helpen. En pas als je er samen ook niet uitkomt roep je de hulp in van de begeleiders, zijn zij er niet dan ga je naar de ouder die die week in het appartement ernaast verblijven.

“Het is een mooi construct, je bent er als ouder van jouw eigen kind en tegelijkertijd als ervaringsdeskundige woonbegeleider (EWB-er),” licht Nicole verder toe. “Die scheidslijn is soms lastig te leggen, maar naarmate je er langer bent gaat het je steeds makkelijker af. Ik ben er voor Niels én voor de andere bewoners. In de week dat je hier bent verblijf je in een ruim en comfortabel appartement dat van alle gemakken voorzien is. Een goed bureau en internetverbinding zorgen ervoor dat je hier gewoon kunt werken. Zeker tijdens kantoortijden als de begeleiding er is wordt er weinig tot niets van je gevraagd. Dus werken is heel goed te doen. Maar ook ’s avonds en in het weekend wordt er amper een beroep op je gedaan. Dan kan je je soms wat nutteloos voelen, maar het is juist een teken dat de bewoners het op zichzelf gewoon goed doen. En dat is toch waarnaar we streven.”

Samenspel

Het Habitat Huis is een samenspel tussen bewoner, ouder en begeleiding, maar het is vooral een samenspel tussen de bewoners onderling, op een manier zoals je dat ook in een studentenhuis zou aantreffen. Je leeft op jezelf en toch samen. Nu er nieuwe bewoners worden verwelkomd merk je dat heel goed. De nieuwste bewoner van het huis vraagt wat meer aandacht dan de oudgedienden, maar die aandacht wordt door iedereen met liefde gegeven. In de avond worden er bordspellen gespeeld met elkaar als daar behoefte aan is, maar het is ook helemaal prima als je liever even op jezelf bent. Je hebt je eigen kamer met douche, sommigen hebben een fijn balkon. Het huis is fijn om in te zijn. Zijn er problemen, dan wordt daar samen over gesproken. Feitelijk is het zo dat als je elkaar op een normale manier behandeld, je gewoon heel normale en gezellige dagen samen kunt hebben.

Ook door de begeleiding wordt oprechte aandacht en tijd besteed aan het leggen van een cementje tussen de bewoners door wekelijks samen te eten en af en toe een activiteit als padellen of een maken van een stadswandeling te ontplooien bijvoorbeeld, daarnaast sport Peter ook met ze.

Al met al is het prettig verblijven in het huis. De positieve ontwikkeling die Niels heeft mogen meemaken onderschrijft dat. Hij is na twee jaar in Arnhem klaar voor de volgende stap: met Peter en Yaëla bekijkt hij nu de mogelijkheden om via de opstapregeling door te stromen naar een woning in Apeldoorn, waar hij nog meer op zichzelf kan wonen.

 

“Twee jaar geleden was de trein nemen naar Apeldoorn nog een stap te ver. Binnenkort gaat hij alleen op vakantie naar Tenerife.”

 

 

Lees meer ouderervaringen met het Habitat Huis.